Badanie doktor Julie Moraves dotyczące osobowości kompulsywnego hazardzisty

Testy prowadzone na szeroką saklę w VA Centrum Medycznym Miami dostarczyły ciekawych informacji na temat osobowości kompulsywnych hazardzistów. Według badań prowadzonych przez doktor Moravec patologiczni gracze więcej czasu spędzają na rozmyślaniu o przeszłości niż o teraźniejszości. Badania pokazują, że teraźniejszość kompulsywnego gracza obarczona jest winą, żalem i złością z przeszłości oraz przesadnie idealistycznymi celami na przyszłość.  

Badanie pokazuje, że kompulsywni gracze mają tendencję do bycia osobami zależnymi, poszukującymi u innych wsparcia i akceptacji. Sprawianie innym przyjemności jest częstą formą manipulacji, a ciągłe otrzymywanie akceptacji staje się główną metodą nawiązywania relacji przez nałogowego hazardzistę. 

Jak pokazuje badanie Miami, nałogowi gracze: 

  • mają trudności z zaakceptowaniem własnej słabości; 
  • postrzegają naturę ludzką jako zasadniczo złą, 
  • traktują sprzeciw jako wrogość, 
  • zaprzeczają uczuciom złości i agresji, 
  • mają trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu ciepłych relacji osobistych. 

Dane z testów pokazują również, że patologiczny gracz to przeważnie samotnik, który nie chce szukać rady u innych i ma silną potrzebę osiągania sukcesów. To też osoba, która ogólnie niechętnie wypełnia instrukcje, chwali, akceptuje przywództwo innych i często idzie na kompromis. 

Z badania Moravec wynika również, że większość kompulsywnych graczy to osoby nieuporządkowane i niezorganizowane w pracy i w szczegółach, rozpoczynające trudne zadania bez planu. 

Testy wykazały również, że większość patologicznych graczy pragnie niezależności i wolności, chce przychodzić i odchodzić w dowolnym momencie, pragnie mówić to, co myśli, gdy samemu podejmuje decyzje. Kompulsywni gracze działają bez uwzględnienia tego, co myślą inny, krytykują osoby mające władzę i unikają odpowiedzialności oraz zobowiązań. 

Wyniki testów prowadzonych przez VA Centrum Medyczne Miami pokazują, że nałogowi hazardziści mają tendencję do narzucania swoich racji. W grupach, do których przynależą, są liderami, nakłaniają do wypełniania swych poleceń i mówią innym, jak powinni wykonywać pracę. 

Uderzającym wnioskiem z badania Moravec jest stwierdzenie, że typowy kompulsywny gracz jest bardzo inteligentny, szczególnie w porównaniu z poziomem wykształcenia: tylko nieliczni ukończyli szkołę średnią. 

W związku z badaniami Moravec nasuwa się konkluzja, że nałogowi hazardziści, pomimo paradoksalnie agresywnego zachowania, przeżywają wiele lęków i obaw przed byciem nieakceptowanym i niekochanym. Te lęki stopniowo przekształcają się w obsesyjną, niezaspokojoną potrzebę uczucia i bycia kochanym. Uważa się, że te obsesje leżą u źródeł dysfunkcjonalnego kompulsywnego zachowania hazardowego.  

Badanie przeprowadzone w ośrodku leczenia nałogowego hazardu w Miami miało na celu odkrycie kombinacji patologicznych zmiennych osobowości, które mogą wskazywać na obecność zaburzenia lub na jego potencjalne wystąpienie w przyszłości. Operacyjna teoria wynikająca z badań głosi, że poprzez lepsze zrozumienie zachowania kompulsywnych graczy łatwiej jest koordynować profilaktykę i leczenie tego zaburzenia.  

Inne badania przeprowadzone przez doktora Michaela Ferriola i doktora Anthony’ego R. Ciminera miały na celu analizę związku kompulsywnego hazardu i zachowań uzależnieniowych. W ośrodki Miami patologicznych hazardzistów leczy się na tym samym oddziale co alkoholików i narkomanów – częściowo dlatego, że kompulsywni hazardziści i osoby uzależnione od alkoholu i narkotyków mają te same „źródłowe” problemy: brak otwartości, niezdolność do zaufania innym, depresja, niska samoocena, brak asertywności, niezdolność do radzenia sobie ze stresem, niezdolność do identyfikowania i radzenia sobie z uczuciami, problemy małżeńskie, finansowe i prawne. Co najważniejsze, aby poradzić sobie z powyższymi problemami, osoby uzależnione uciekają się do zachowań uzależnieniowych, skutecznych na krótką metę, takich jak hazard. 

 Źródło: Wielka Księga Anonimowych Hazardzistów, wydanie polskie (2018) 

Skip to content